De bio-ecologische verbouwing: On-ge-looflijk

Vandaag was het zover: ons huis werd in de leem gezet.

Elke keer als er iemand van Het Leemniscaat over de vloer kwam, zeiden ze dat dat hooguit een dagje werk ging zijn.
De ene was precies vergeten dat de muren van het "oude" huis ook meegerekend moesten worden, en de andere rekende precies nooit al onze "tierlantijntjes" mee. Thomas en ik aanhoorden dus altijd vol ongeloof hun planning.

Toen de dag tevoren Mathias nog eens binnensprong met de mededeling dat ze de volgende dag een tweetal uurtjes later gingen zijn, zagen wij het echt niet goed komen.

Maar daar stonden ze dan, rond half elf gok ik, met een ploeg van 7 man. Vol goede moed, want stuk voor stuk hadden ze zin om zich in onze bouw te laten gaan (joepie! organische vormen!).

Eventjes werd er gepolst dat het toch niet erg zou zijn als ze niet klaar zouden raken. Dat ze dan de eerstvolgende werkdag terug zouden komen. Dat dat dinsdag zou zijn.

Tot we duidelijk maakten dat het hier eigenlijk geen bouwwerf is, maar we hier ook wonen, leven, eten, spelen, en dat alles met twee kleine kinderen. Dat we het echt niet zagen zitten om drie dagen in de modder te leven.
"Juist ja. Dan moét het gewoon."

En het werk dat toen verzet werd, was onvoorstelbaar. Om 11u25 begonnen ze de leem te spuiten, na eerst nog wat voorbereidend werk mee te doen. Thomas werd onmiddellijk mee aan het werk gezet: hij heeft 3,5 big bags leem in de machine geschupt.

Eerst liep ik wat rond om foto's te trekken. En ik stond er met hartzeer naar te kijken. Het hele "oude" huis had ik voor een groot deel alleen geleemd, en nu zag ik 7 man zich op "mijn" huis storten. Het kriebelde zo hard. Tot ik even later naar hun werkbakken gestuurd werd om mijn materiaal te zoeken. De "tierlantijntjes", dat zou mijn taak worden! Heel even moest ik mijn schroom overwinnen om samen met Het Leemniscaat te werken, maar al snel had ik door dat ze het veel te druk hadden om op mijn vingers te kijken, en dat ik gerust af en toe wat raad kon vragen.
En op de tijd dat ik 3 Moorse bochtwerkjes en kantjes afwerkte, werkten zij het hele huis af. Vier uur na het opstarten van de leemmachine, was de klus geklaard. Ongelooflijk.
De opkuis achteraf ook best ongelooflijk. Zeker omdat Thomas die dan weer helemaal alleen gedaan heeft terwijl ik de kinderen ging ophalen en eten gaf. Tegen de tijd dat ze klaar waren voor hun bedjes, was het huis min of meer terug proper. (En min of meer is even proper als altijd, eigenlijk...)

Dit was nog maar de eerste laag. Over een dikke maand staan ze hier terug voor de tweede laag: de afwerking.

Eigenlijk kan ik nog steeds niet beschrijven hoe hard ik onder de indruk ben. Van het werk dat verzet is, maar vooral van het huis dat weer meer vorm heeft gekregen.