Bokrijk, de Taj Mahal van het lemen...

Het is ondertussen alweer enkele weken geleden dat mijn vriendinnen en ik, elk met het gezinnetje, een tripje naar Bokrijk maakten. De ene vriendin is gepassioneerd door zuurdesembrood bakken, de andere vriendin zit volop in het bouwproces, en gaat de komende maand haar huis laten lemen. En ik, tja, been there, done that. Bokrijk leek ons dus een ideale combinatie van al onze passies en bezigheden, niet in het minst de Superette waar dat brood en die leem bijna letterlijk vermengd zijn. Daarbij kreeg de ene vriendin de dag tevoren een telefoontje van haar neef. Of ze niet naar Bokrijk wou komen, want hij zou een voorstelling geven. Dat dat geen toeval kon zijn, antwoordde ze, want dat ze met 2 (ex?-) danseressen zeker zou komen.

De Superette, Bokrijk

 

Spelletjes voor klein...

... ingepalmd door groot

 

Bijzondere ontmoetingen...

... met bijzondere wezens

Enkele maanden daarvoor had ik een date met vriendinnen van vroeger. De meesten van ons hadden elkaar enkele jaren niet meer gezien, dus het was een blij weerzien en we hadden veel bij te praten. Over nieuwe jobs enzo. Eentje is ondertussen rechter. Eentje ging lemen.

Nele en Lien hadden 8 jaar geleden nog mee een muur geleemd in ons huis, dus ze verschoten niet van mijn plotse carrièrewending. Blijkbaar was ik toen al aan het verkondigen dat ik dat wel zou zien zitten: lemen als job.
Want, oh ja, dat doe ik nu. Lemen bij het Leemniscaat.

Mijn eerste werkweek, ondertussen al eind mei? Die was in Bokrijk. En daar zaten we dan tijdens de lunch, op een bankje met zicht op de ezeltjes, naast een koe, en groen en bomen zover je kon zien.

"Er zijn slechtere plaatsen om je eerste werkweek te starten," zei ik.
"Tja, vanaf nu zal het alleen maar bergaf gaan," kwam het antwoord.

Ik moest denken aan de reis naar India die Thomas en ik ondertussen 7 jaar geleden maakten. We kregen als tip om vooral niét te beginnen bij de Taj Mahal. Dan zou de rest van onze reis in het niet vervallen, in vergelijking met die pracht.

Dus dacht ik zo, zittend op dat bankje: zou Bokrijk een beetje de Taj Mahal voor de lemers zijn?