Laat de winter maar beginnen!
"Laat de winter maar beginnen!" riepen we, toen we de het laatste hoopje kalkhennep plaatsten midden juni.
"Laat de winter nu maar beginnen!" riepen we, toen half juli onze ramen geplaatst werden.
"Laat de winter nu maar beginnen!" riepen we, toen de vloerverwarming gelegd was eind juli.
"Laat de winter nu maar beginnen!" riepen we, toen onze prachtige pelletkachel geleverd werd, en die bij zomerse temperaturen van bijna 30° toch wel aan moest staan om te kalibreren.
Deze ochtend merkte ik dat die winter helemaal niet hoeft te beginnen om te genieten van die kachel. Ik was precies nog steeds in zomermodus toen ik met 2 truien en mijn sandalen Tibe naar school bracht met de bakfiets. Op weg om Frauke naar de onthaalmoeder te brengen, sprong ik thuis toch even binnen om gesloten schoenen aan te doen. En nog enkele kilometers verder was ik al zo verkleumd dat ik hunkerend uitkeek naar onze kachel, thuis. Nog enkele kilometers verder begon de zon dan toch twijfelend wat warmte te geven, maar op de totale tocht van een kleine 20 kilometer kon die me niet ontdooien.
Onze kachel wel. De trots van onze living. Ze staat er nu nog maar zielig bij, in een naakt huis, op wielen en met een voorlopig stukje schouwpijp. Want we willen ze makkelijk kunnen verplaatsen als er nog grote werken uitgevoerd moeten worden. Dat neemt niet weg dat het zalig genieten is ;-) (én dat ze goed werk levert om het binnenklimaat te laten uitdrogen!)
"Laat de winter nu maar beginnen!" riepen we, toen half juli onze ramen geplaatst werden.
"Laat de winter nu maar beginnen!" riepen we, toen de vloerverwarming gelegd was eind juli.
"Laat de winter nu maar beginnen!" riepen we, toen onze prachtige pelletkachel geleverd werd, en die bij zomerse temperaturen van bijna 30° toch wel aan moest staan om te kalibreren.
Deze ochtend merkte ik dat die winter helemaal niet hoeft te beginnen om te genieten van die kachel. Ik was precies nog steeds in zomermodus toen ik met 2 truien en mijn sandalen Tibe naar school bracht met de bakfiets. Op weg om Frauke naar de onthaalmoeder te brengen, sprong ik thuis toch even binnen om gesloten schoenen aan te doen. En nog enkele kilometers verder was ik al zo verkleumd dat ik hunkerend uitkeek naar onze kachel, thuis. Nog enkele kilometers verder begon de zon dan toch twijfelend wat warmte te geven, maar op de totale tocht van een kleine 20 kilometer kon die me niet ontdooien.
Onze kachel wel. De trots van onze living. Ze staat er nu nog maar zielig bij, in een naakt huis, op wielen en met een voorlopig stukje schouwpijp. Want we willen ze makkelijk kunnen verplaatsen als er nog grote werken uitgevoerd moeten worden. Dat neemt niet weg dat het zalig genieten is ;-) (én dat ze goed werk levert om het binnenklimaat te laten uitdrogen!)
Reacties
Een reactie posten