Na het vakwerkhuis nu ook... het lappendekenhuis!

De vakantie zit erop, en zo hebben we terug (een vals gevoel van?) regelmaat in ons leven. De kindjes liggen terug op een schappelijk uur zoet te slapen, de dagen zijn er weer om te werken. Nog niet halverwege de vakantie hadden we namelijk een belangrijke knoop doorgehakt. We hadden de keuze tussen drie scenario's:

1. Manlief werkt hard door aan huis, ik verdwijn zoveel mogelijk met de kindjes; kindjes ongelukkig, ik ongelukkig, manlief ongelukkig.
2. Manlief werkt zo hard mogelijk door aan huis, de kindjes hangen rond de papa, ik probeer de kindjes zoveel mogelijk af te leiden; kindjes relatief gelukkig, ik ongelukkig, manlief ongelukkig.
3. We genieten allemaal samen van de vakantie, schuiven de deadlines op en werken af en toe een gestolen dagje zonder kindjes door aan huis; kindjes gelukkig, ik gelukkig, manlief gelukkig.

Het is dus scenario drie geworden. Dat wil zeggen dat we nu, wanneer we eigenlijk gingen laten lemen, niet klaar zijn.

We hebben samen de "gaten" in het dak verder opgevuld met stro, en manlief kreeg een groot deel van het schrijnwerk gedaan. Nu moeten enkel nog de rieten matten tegen het stro en houtwerk bevestigd worden, en dan zijn we klaar om te laten lemen. Het zal een ongelooflijk verschil zijn, want nu is ons huis een beetje een lappendekenhuis.
Er zijn stukjes hout.
Er zijn stukjes kalkhennep.
Er zijn stukjes stro.
Er zijn stukjes hennepwol.
Er zijn stukjes rotswol.
Er zijn stukjes oude baksteen.
Er zijn stukjes nieuwe snelbouwsteen.

Ons lappendekenhuis

Als dat geleemd wordt, is er nog maar één materiaal: leem. Ik kijk ernaar uit hoeveel rust dat visueel en mentaal gaat brengen.

Ook al krijgen we nu verbaasde blikken van onze zoon als we zeggen dat we verder aan het huis moeten werken. Dan kijkt hij eens rond en zegt hij: "maar mama, het huis is toch al af?".

Daar zouden we een les uit mogen trekken. Een kind heeft niet veel meer nodig dan wat ruimte, een dak boven z'n hoofd en een lappendeken rond zich...