Van de regen in de drop II
De zon is er. Allez, ze is er altijd al geweest, maar nu kunnen we ze ook eens zien en ervan genieten, zo zonder wolken en regen.
De laatste dagen is er in de bouw weer heel wat werk verricht. Dat het mooi weer is en langer licht is, zullen we dus geweten hebben! Alleen is het niet al opbouwen...
Met een klein hartje begon Thomas vandaag aan de afbraak van de dakbedekking. De langdurige regenwinter heeft schade aangericht aan het onafgewerkte dak, en we moeten nu kunnen inschatten hoeveel schade juist. De onderdakfolie en twee lagen - op vele plaatsen beschimmelde - houten platen gingen eraf. Het stro eronder...? Vochtig. Een angstig telefoontje met de architect, die ons gerust stelt. Dat het wel zal uitdrogen. Voorlopig voorspellen ze mooi weer en laten we alles dus open liggen (enkel de onderdakfolie erop tegen dauw) en woensdag komt de architect het stro nakijken. Duimen dus dat het erin mag blijven!
Terwijl Thomas en ik daar zo aan 't overleggen waren, zagen we aan de overkant van de straat een man naar ons huis kijken. Ik glimlachte: de zoveelste passant die geïntrigeerd was door ons project. Ongegeneerd haalde hij zijn telefoon boven en begon ons huis te fotograferen. Terwijl we daar toch heel duidelijk op stonden te zien. Hij maakte aanvankelijk geen aanstalten om ons aan te spreken, tot we hem benaderden.
Hij was zo'n man waar je - zeker als hij ongevraagd foto's van je huis trekt - even de wenkbrauwen bij fronst. Geblokt, gemilimeterd haar, stevige stoppelbaard, koele ogen. De vooroordelen kwamen al naar boven...
Uiteindelijk kwam hij ons toch tegemoet. Met een knaller van een openingszin: "Dit mag niet wat jullie doen."
Mijn brein begon te kraken. Geen helm dragen op de werf? Baby op de arm in de werf? Baby io de arm in de werf zonder babyhelm? Genieten van het zonnetje?
"Jullie hebben geen vergunning om zo te bouwen", verduidelijkte hij toen hij onze verbazing zag.
"Jawel, we hebben hier een bouwvergunning voor."
"Dat kan niet dat we dit vergund hebben" (aha, iemand van de gemeente dus!), "jullie maken van een open bebouwing een gesloten bebouwing, dat kan niet. Mijn overste heeft me gevraagd foto's te komen trekken."
"Wel," verduidelijkt Thomas, "Willy heeft dit wel degelijk zelf vergund hoor. We hebben de toestemming van de buren op zijn aanraden gevraagd en dat is vergund, zowel door Willy als door de provincie."
Even later nog eens navraag gaan doen op de gemeente zelf. Zo blijkt dus dat Willy regelmatig bij ons passeert, de vorderingen nauw in het oog houdt en nu even van zijn sokken geblazen is. Dat hij zich niet kan inbeelden dat hij dàt heeft goedgekeurd. Dat hij blijkbaar de plannen fout geïnterpreteerd heeft.
Om de puntjes op de i te zetten: hij heeft die plannen niet fout geïnterpreteerd. Hij loopt gewoon vooruit op de feiten. De houten constructie staat lichtjes van de gevel van de buren af waardoor het lijkt dat het een vrijstaand huis blijft, maar eens de muurvulling erin komt, wordt dit wel degelijk aangesloten aan de buren.
Een storm in een glas water dus, en dat op een stralende dag.
De laatste dagen is er in de bouw weer heel wat werk verricht. Dat het mooi weer is en langer licht is, zullen we dus geweten hebben! Alleen is het niet al opbouwen...
Met een klein hartje begon Thomas vandaag aan de afbraak van de dakbedekking. De langdurige regenwinter heeft schade aangericht aan het onafgewerkte dak, en we moeten nu kunnen inschatten hoeveel schade juist. De onderdakfolie en twee lagen - op vele plaatsen beschimmelde - houten platen gingen eraf. Het stro eronder...? Vochtig. Een angstig telefoontje met de architect, die ons gerust stelt. Dat het wel zal uitdrogen. Voorlopig voorspellen ze mooi weer en laten we alles dus open liggen (enkel de onderdakfolie erop tegen dauw) en woensdag komt de architect het stro nakijken. Duimen dus dat het erin mag blijven!
Terwijl Thomas en ik daar zo aan 't overleggen waren, zagen we aan de overkant van de straat een man naar ons huis kijken. Ik glimlachte: de zoveelste passant die geïntrigeerd was door ons project. Ongegeneerd haalde hij zijn telefoon boven en begon ons huis te fotograferen. Terwijl we daar toch heel duidelijk op stonden te zien. Hij maakte aanvankelijk geen aanstalten om ons aan te spreken, tot we hem benaderden.
Hij was zo'n man waar je - zeker als hij ongevraagd foto's van je huis trekt - even de wenkbrauwen bij fronst. Geblokt, gemilimeterd haar, stevige stoppelbaard, koele ogen. De vooroordelen kwamen al naar boven...
Uiteindelijk kwam hij ons toch tegemoet. Met een knaller van een openingszin: "Dit mag niet wat jullie doen."
Mijn brein begon te kraken. Geen helm dragen op de werf? Baby op de arm in de werf? Baby io de arm in de werf zonder babyhelm? Genieten van het zonnetje?
"Jullie hebben geen vergunning om zo te bouwen", verduidelijkte hij toen hij onze verbazing zag.
"Jawel, we hebben hier een bouwvergunning voor."
"Dat kan niet dat we dit vergund hebben" (aha, iemand van de gemeente dus!), "jullie maken van een open bebouwing een gesloten bebouwing, dat kan niet. Mijn overste heeft me gevraagd foto's te komen trekken."
"Wel," verduidelijkt Thomas, "Willy heeft dit wel degelijk zelf vergund hoor. We hebben de toestemming van de buren op zijn aanraden gevraagd en dat is vergund, zowel door Willy als door de provincie."
Even later nog eens navraag gaan doen op de gemeente zelf. Zo blijkt dus dat Willy regelmatig bij ons passeert, de vorderingen nauw in het oog houdt en nu even van zijn sokken geblazen is. Dat hij zich niet kan inbeelden dat hij dàt heeft goedgekeurd. Dat hij blijkbaar de plannen fout geïnterpreteerd heeft.
Om de puntjes op de i te zetten: hij heeft die plannen niet fout geïnterpreteerd. Hij loopt gewoon vooruit op de feiten. De houten constructie staat lichtjes van de gevel van de buren af waardoor het lijkt dat het een vrijstaand huis blijft, maar eens de muurvulling erin komt, wordt dit wel degelijk aangesloten aan de buren.
Een storm in een glas water dus, en dat op een stralende dag.
Reacties
Een reactie posten