De bio-ecologische verbouwing: over een groendak dat geen groendak wou zijn.

Op de valreep, bijna de laatste dag van het jaar, toch nog een update. Het is al veel te lang geleden. December stond in het teken van kopjes, kopjes en kopjes. En borden. En taartschotels, slaschotels, serveerschotels, sauskommen, noem maar op. Het werd en wordt allemaal erg gesmaakt, en nu bezinnen we ons wat we in de toekomst gaan doen met ons Kopjescollectief.

Dit gezegd zijnde vond ik het hoog tijd voor een verbouwingsupdate. Eentje zonder actie en zelfs zonder uitkomst.

Jaren geleden besloten Thomas en ik al dat we een groendak wilden hebben. We willen het zelfs op elk klein dakje in onze tuin, maar daar gaat het nu niet over. We wilden ook een groendak op ons groot dak. We legden dat voor aan onze architect, vroegen of dat kon, zo met die gebogen structuur. Hij zag geen problemen, maar die ziet hij zelden, om eerlijk te zijn. Dat maakt hem voor ons zo leuk om mee samen te werken, want alles lijkt mogelijk. En zo ook ons groendak.

Nu ligt ons dak er en zien we pas hoe verticaal laatste/laagste stuk loopt. Ik mailde dakwerkers, die waren enthousiast. Tot ze de plannen zagen, of het dak in het echt. Dan zagen ze dat groendak niet meer zitten. Ik nam contact op met muurtuin-plaatsers (voor dat verticale stuk, ah ja), maar die zagen geen heil in hun systemen en vonden het logischer dat we groendakplaatsers contacteerden. We verzonnen zelf structuren, vonden dakwerkers die mee wilden gaan in onze zotte plannen ('t is geen toeval dat die wel vaker met onze architect samen werken), maar ze zeiden ons dat dat allemaal wel veel zou kosten, en weinig kans op slagen had.

Helaas willen we geen duizenden euro's uitgeven aan een groendak dat zo'n grote kans van mislukken heeft. Dus lieten we dat idee met pijn in het hart varen.
En bedacht ik alternatieven. Een uitgebouwde dakgoot waar we grote bloempotten in konden zetten en klimplanten over het dak konden laten groeien. Ik had zelfs de soorten al uitgezocht. En ik bedacht een systeem van kabels en afstandhouders om de klimplanten te leiden. Als dit zou mislukken, zouden we hoogstens enkele honderden euro's kwijt zijn.

Maar ook daar kwamen de bedenkingen op. Mijn systeem van kabels en afstandhouders moest sterk genoeg zijn, en dus zouden die afstandhouders in de epdm ingewerkt moeten worden. Dat kost ook weer veel geld om dat allemaal waterdicht te krijgen.
Ook voor de planten moesten we rekening houden dat ze zouden kunnen verbranden in de zomer: de epdm wordt heel warm als de zon erop staat, en dat kan wel eens nefast zijn voor de planten.
Of de vogels zouden zich iets te goed voelen in die planten en zo de epdm stuk pikken (hebben we al voor op ons tuinhuis)...

En wat als alles mislukt, dan zit je daar met een lelijk epdm-dak, met dan nog allemaal afstandhouders op?

Nee, met lelijkheid kunnen we niet leven. Dus begonnen we ook afscheid te nemen van dat idee.

Ik was al lang aan het pleiten voor een houten structuur (houten beplanking of nog schoner: houten shingles!), maar ik kreeg altijd het deksel op mijn neus. Dus vroegen we offertes aan voor een zinken dak.

Daar wachten we nu nog steeds op. En als dat niet lukt, wordt het blijkbaar toch een houten dak. Thomas moet soms in de waan zijn dat hij zelf op bepaalde ideeën gekomen is, zoals een houten dakbedekking. Nee hoor, ik had dat nog nooit voorgesteld. Pfoeh.

Ach, zolang het er maar schoon uit zal zien...