Bio-ecologisch bouwen: week 2

Alle begin is moeilijk... dat bleek nog maar eens bij het prille begin van onze bijbouw. Maten die niet helemaal klopten en een fout uit het verre verbouwverleden (van het eigenlijke huis) braken ons even zuur op. Manlief zette de hele bouw op pauze tot onze architect ter plekke kon ingrijpen. En weer, ook al begonnen we met veel frustraties aan de werfvergadering, was de sfeer compleet gekeerd aan het einde ervan. Elk gesprek met de architect geeft ons zo'n boost, zo'n goesting, zo'n vertrouwen in onszelf. Thomas vloog er meteen in en plaatste op zijn eentje de balken voor de kolommen. Die overleefden de storm en de volgende twee dagen kon hij rustig verder telkens drie balken tegen elkaar plaatsen, zodat ze samen één stevige kolom per keer vormen.

Daarna werd het werkvolk opgetrommeld. Met z'n drieën plaatsten ze het kader van de verdiepingsvloer. Op het einde van de werkdag kreeg ik een toch licht gestresseerde man onder ogen (ondanks de vlotte werkdag): "Dat heb ik toch wat onderschat, die zware balken op hoogte plaatsen".

Dan was het de beurt aan de verdiepingsvloer-roostering geplaatst. Met z'n tweetjes, deden ze dat. De stress voor de zware gebogen dakspanten begint te groeien. Hoe gaan ze die in 's hemelsnaam naar boven krijgen? Manlief weigert een kraan te huren en gaat nog steeds voor brute mankracht.

Terwijl ik naar de winkel ging legde manlief een deel van de vloerroostering van het gelijkvloers. Morgen gaat hij het hout verhuizen dat op de oprit van de buren liggen. Die gaan namelijk binnenkort verhuizen en hebben dus hun volledige oprit nodig.

Intussen is de "speeltuin" van Tibe dus een verdiepje uitgebreid. Jammer genoeg is de verleiding zo groot voor hem om de vele ladders op te klimmen, dat het moeilijk is om hem uit te leggen hoe gevaarlijk het daarboven is.
De poezen hebben ook hun weg naar boven gevonden. Midden in de nacht staan ze nu te janken aan ons slaapkamerraam en krabben het vliegenraam stuk. Eerst dacht ik dat de poes wel naar boven, maar niet meer naar beneden durfde. Dus stond ik daar, midden in de nacht, op een hoge ladder met een krabbende poes in mijn armen. Huisdieren, ik heb er precies veel nachtelijke uren voor over... (lees hier nog zo'n verhaal)

Dezer dagen is het moeilijk om aan één stuk door te werken. Voorbijgangers blijven staan, kijken nieuwsgierig naar de vorderingen, en manlief kan het dan niet laten om een uitgebreide uitleg te geven. Zo bio-ecologisch bouwen, 't is een echte passie!