7 onconventionele tips voor jonge ouders

Yup, hier is een kindje geboren en iedereen zal het geweten hebben, zo aan de hand van de posts de laatste tijd. Maar laten we daar het beste uit halen. Hier zijn mijn 7 - eerder onconventionele - tips voor jonge ouders!

1. De draagdoek (of een andere ergonomische drager) is niet meer weg te denken in het iets alternatievere circuit, maar begint aan een stevige opmars in de hele maatschappij. Over de voordelen van het dragen kan ik eindeloos uitweiden, maar dat laat ik aan professionals (de draagconsulenten). Punt is, ik heb altijd al een boon gehad voor draagdoeken, zelfs lang voordat ik zelf kinderen had. Ik deed niet liever dan de kinderen van zussen/vrienden in de draagdoek dragen. Ik voelde me een echte draagmoeder.

Nu doe ik dat nog steeds, en manlief ook. We hebben zelfs geen koets/buggy (waar haal je trouwens een rijbewijs voor die dingen?!). Ook Tibe wordt nog regelmatig in de drager gedragen, en we vinden het allemaal heerlijk.
Doen dus, zou ik zo zeggen. Je hebt je handen vrij (terwijl ik dit typ is Frauke in de draagdoek aan het slapen), en je kan alles doen. Werken aan de computer, het huishouden, of zelfs kine-oefeningen en ballet. (Voorwaarde voor dat laatste is wel dat je al een beetje ballet kon voor de baby kwam, die draagdoek gaat niet opeens een prima ballerina van je maken...) 

Afhankelijk van het uit te voeren taakje (en de grootte van het kind) draag ik op de buik of op de rug. Zoek zelf uit wat voor jou het beste werkt, en aarzel zeker niet om raad te vragen aan een draagconsulente! 

2. Huilen. Het is zo ontspannend.  Baby's hebben geen andere manier van communiceren dan huilen. Iets grotere baby's hebben geen andere manier van communiceren dan huilen, brabbelen en lachen. Waarom zou je ze dan het zwijgen opleggen?  

Ook voor grotere kinderen kan huilen nog zo deugddoend zijn. Het is de uitgelezen manier om stoom af te laten. Om al die indrukken en emoties van de voorbije dag(en) de vrije loop te laten. 

Het is een manier van communiceren. Luister naar je kind. Laat het huilen, dicht bij jou. Zorg dat je kind weet dat het een plaats heeft om zijn/haar emoties te kunnen uiten.
Meestal wordt zo'n huilbui veroorzaakt door de meest banale omstandigheden (Tibe wil z'n handen niet wassen. Of wil zélf zijn stoel achteruit schuiven. Of...). Vergewis je er wel van dat het niet om een echte nood gaat (honger, pijn, natte luier, ...) want dan moet eerst aan die nood beantwoord worden.

Het huilen waar ik het over heb, gaat dus om een trigger die het kind nodig heeft om alle stoom af te laten. Een excuusje om even goed te huilen. Geef het dan ook de kans om te huilen en blijf niet te lang stilstaan bij wat de huilbui veroorzaakt heeft (de echte noodzaak is het huilen, en niet die stoel die achteruit geschoven werd).  

Meer daarover kan je lezen in "De taal van huilen" van Aletha Solter. Een lifesaver voor ons, als jonge ouders, want je kan zoveel beter met huilen omgaan. 

3. Train je tenen. Uhu, je tenen. Dit sluit eigenlijk goed aan bij tip 1, maar geldt misschien nog meer voor als je je baby/kind niet in een draagdoek hebt en je handen dus niét vrij hebt. Dan doe ik enorm veel met mijn tenen. Opruimen (dingen die op de grond liggen oprapen en op hun plaats leggen) en zelfs deuren open doen.  

Wat hierbij helpt, is aanstekers (al dan niet elegant) aan je voeten doen, zodat je snel je tenen vrij hebt. Dat het nu bijna zomer is, is dus een enorm voordeel. 

Toegegeven, ik ben altijd al een natural geweest als het op tenengrijpen aankwam. Ik weet niet wie de opdracht ooit verzon, toen ik als monitrice mee was op Pirlewiet kamp. Maar ik denk niet dat iemand mijn record van de dikste stapel bierkaartjes met je tenen pakken kon verbeteren.  

Dat waren er 20, moest je 't willen weten. Is er iemand die beter doet? Laat het me weten! 

4. Hou de kosmos en het weer in de gaten. Onlangs was het in de pers: de maan heeft wel degelijk een invloed op ons (duh, denk ik dan. Als de maan hele zeeën kan beïnvloeden, dan zal die toch ook wel invloed hebben op de mens, niet? Wij bestaan toch ook voor minstens 55 tot 60% uit water! (de KUL heeft recent weerlegd dat de mens uit 80% water zou bestaan...)). 

Het valt op in de klas bij kinderen: ze zijn veel geagiteerder rond de periode van de volle maan. Ikzelf barst dan van de creativiteit, of heb (zeer zeldzaam) een enorme opruimbui. De energie die vrijkomt bij volle maan is er dan ook één om dingen gedaan te krijgen.
Nieuwe maan is een ander paar mouwen. Zowel Tibe als ik zijn geboren op een nieuwe maan. Is het daarmee dat we er zo gevoelig aan zijn? De intensiteit van energie is even krachtig als die bij volle maan, maar heeft meer venijnige trekjes. Tibe kan opvallend minder zijn boosheid de baas rond de nieuwe maan. En ik ook. En dat botst dan. Serieus. 

Nu ik doorheb dat het altijd koekenbak is tijdens nieuwe maan, kan ik er wel weer beter mee om. Nu net nog een manier zoeken om Tibe er ook mee te laten omgaan... (iemand goeie tips? Graag!)

En net zoals de maan, heeft het weer ook een invloed. Waait het hard? Laat je kinderen dan niet te lang buitenspelen of ze zullen helemaal dolgedraaid zijn. Is er storm op komst? Dat hangt letterlijk in de lucht. Ik herinner me nog goed hoe ik op 18 augustus 2011 op weg was naar de les. Met trillende benen kwam ik er aan: "wat was dat zeg?! Ik heb 3 bijna-ongevallen zien gebeuren, en heb er nog eens 2 bijna veroorzaakt!" Mijn medecursisten hadden hetzelfde ervaren in het verkeer... Een halve dag later vielen er doden door een knetterend onweer boven de Pukkelpop-wei. 

5. Bij Tibe begonnen wij al vroeg te communiceren met babygebaren. Een baby krijgt veel sneller zijn motoriek onder controle dan zijn spraak. Kijk maar naar ja knikken, nee schudden of zwaaien. Dat zijn ook gebaren. In Amerika is het gebruik van babygebaren blijkbaar vrij ingeburgerd, en bij ons wordt het ook gebruikt voor kinderen met een achterstand. Maar ook bij baby's is het een zaligheid. Op 3 maand begonnen we zelf langzaam met gebaren (je moet er zelf wat aan wennen) en op 9 maand kon Tibe zijn eerste gebaar ("genoeg gegeten"). Toen hij 1 jaar oud was, kon hij ons vertellen dat hij wou dat we een liedje zongen, en zelfs wélk liedje.  

Tibe's neefje (12 dagen jonger) werd gelijktijdig ook opgevoed met babygebaren. Ook hij pikte die op, maar hij was tevreden met het meest noodzakelijke, terwijl Tibe voor echt àlles een gebaar ontwikkelde. Ieder kind is daar anders in. 

Mijn ouders, ondertussen doorwinterde grootouders met hun 10 kleinkinderen, merkten het op: de frustratie rond communicatie die ze bij al hun kleinkinderen zagen, was er helemaal niet bij Tibe. 

6. Kijk naar wat je kind eet. Wij beperken zoveel mogelijk geraffineerde suiker. Bij ons thuis komt dat er helemaal niet in, maar buitenshuis heb je er minder controle over. Bij Tibe valt het dan ook heel erg op wanneer hij wel eens iets gesuikerd eet, dan is hij all over the place. Langs de andere kant: als hij een energiedip heeft, dan weten we dat hij nood heeft aan iets eerder zout, en zéker aan drinken. We zorgen meestal dat we een portie noten bij de hand hebben, en een drinkfles met water. Dan is hij zo weer door zijn energiedip heen.

7. Las af en toe een pyjamadag in. Zo'n dag waarop het ok is om de hele tijd in je pyjama rond te lopen. Na een hele week school, misschien ook nog extra activiteiten en soms ook drukke weekends met 101 afleidingen, is het af en toe gewoon nodig om te chillen. Als je dat in je pyjama doet, is de kans kleiner dat je toch nog de straat op gaat. En er gaat niks boven een comfortabele pyjamabroek. 

Ongetwijfeld heeft elke ouder zo z'n eigen tips & tricks om het ouderschap makkelijker te maken. Wat zijn die van jullie?