Puzzelstukjes
Soms vallen de puzzelstukjes in elkaar. Dat kan een puzzel van Het Leven zijn, of toch een fase ervan. Of een puzzel van Banale Dingen.
Met veel geduld puzzelden we de laatste jaren aan zoiets banaals als een zetel. En gisteren viel het laatste stukje op z'n plaats.
Eerste stukje
Jaren geleden gingen we op zoek naar een betaalbare, toffe zetel. Natuurlijk kwamen we in Ikea terecht (en eigenlijk nergens anders). We keken, gingen zitten, kozen uit, betaalden en sleutelden. En vanaf die dag zijn we eigenlijk niet helemaal tevreden met onze zetel. Want, ik geef het toe, echt uitgebreid hadden we hem niet getest. Ik ging er niet met mijn voeten in zitten, zoals ik bijna altijd doe in een zetel. We gingen er niet in liggen - niet alleen en niet samen. We gingen er zelfs niet in hangen.
Dus toen we die dingen thuis allemaal wél deden, bleek het nogal een teleurstelling. Alleen ik slaagde erin om een 'zitput' te maken waar alleen mijn billen in pasten. Thomas nam vaak z'n toevlucht tot... de grond.
Tweede stukje
Toen ik zwanger terug kwam van Australië, moést en zou er een comfortabele zetel in de plaats komen. En wel meteen. We trokken dus terug naar Ikea. We keken, gingen zitten, liggen, hangen, kozen uit, keken in het koophoekje, vonden een afslag-exemplaar van de zetel die we in gedachten hadden (maar zonder hoes), bestelden een hoes na, en klaar is kees. We stockeerden de hoesloze zetel op zolder en wachtten af: vier weken en dan zou de hoes onze zetel compleet maken.
Een maand ging voorbij, en ik voelde het al in mijn kleine teen ofzo. Die hoes zou niet geleverd worden.
En mijn kleine teen had gelijk. De bestelling was zelfs compleet zoek geraakt in de systemen van Ikea. Dus werd de hoes nog eens besteld. En nog eens wachtten we geduldig, vier weken, op een hoes.
Die weer niet kwam.
En nog een keer niet.
Na drie maanden laadden we de hoesloze zetel in onze auto, brachten hem terug, vroegen (en kregen) vriendelijk ons geld terug en na wat zwanger gezeur en geklaag over hoe die zetel me toch hoog oplopende osteopathie-rekeningen bezorgde, ontfutselden we nog een tegoedbon voor het geleden ongemak.
We kwamen terug thuis en teleurgesteld nestelde ik me in mijn zitput.
Derde stukje
Ik was nog niet lang bevallen van Frauke toen ik een mailtje kreeg van een oud-klasgenootje uit het middelbaar. Om me proficiat te wensen met Frauke. En of ik een zetel wilde hebben, want ze ging verhuizen en hun zetel paste niet meer in hun interieur.
Mijn hart begon al sneller te slaan want als die vraag aan mij gesteld werd, zou het wel een bijzondere zetel moeten zijn. En ja hoor, het bleek zo'n art deco-achtige zetel te zijn! En ook al was er vele jaren in en rond de zetel geleefd, hij zat hemels beter dan onze Ikea-zetel.
Het feit dat we een aantal - professionele en minder professionele - meubelstoffeerders kennen deed ons geen seconde twijfelen om die oude zetel in ons gezinnetje op te nemen.
Vierde stukje
Vrienden van mijn zus hebben een design interieurstoffen winkel, of hoe omschrijf je zoiets. Ik wist dat ze regelmatig een stockverkoop van stoffen deden, omdat mijn zus namelijk nogal veel schone, zelfgemaakte kussens in huis heeft. Allemaal met stoffen uit die winkel. Dus deed ik een oproep aan mijn zus: 'laat me weten als ze dat nog eens doen, ik heb een hele zetel te stofferen!'
En weer een teleurstelling: dat er net een uitverkoop geweest was. En dat ze dat maar om de twee jaar doen...
Maar enkele maanden later kreeg ik het heuglijke nieuws dat de winkel van Brussel naar Gent zou verhuizen, en ze dus een volledige stockverkoop zouden houden. Ik baande me een weg door een ijsregen en een belegerd Brussel (enkele dagen na de aanslag in Parijs, namelijk), en ik snuisterde door een hele hoop stoffen. Ik paste de beelden in mijn hoofd aan die zich al lang gevormd hadden van hoe de zetel eruit zou zien, en puzzelde een hele hoop stoffen bij elkaar. Het zou een "mix 'n' match" zetel worden, dat stond al vast. Want voor 22 euro aan kwaliteitsvolle stoffen voor een grote zetel, een armstoeltje en hier en daar nog een kussen, moest je alvast niet zeuren.
En dan begon de ontmanteling van de oude zetel. En het opbouwen ervan lieten we over aan een professional. Met mijn allegaartje aan stoffen ("... En de knoopjes allemaal in een verschillend kleurtje!" - "Ben je zeker? Maar echt? Je bent zeker?!").
En gisteren viel het allerlaatste puzzelstukje op z'n plaats. Een zetel, waar we geduldig op gewacht hebben. En die we dubbel en dik de moeite waard vinden!
Met veel geduld puzzelden we de laatste jaren aan zoiets banaals als een zetel. En gisteren viel het laatste stukje op z'n plaats.
Eerste stukje
Jaren geleden gingen we op zoek naar een betaalbare, toffe zetel. Natuurlijk kwamen we in Ikea terecht (en eigenlijk nergens anders). We keken, gingen zitten, kozen uit, betaalden en sleutelden. En vanaf die dag zijn we eigenlijk niet helemaal tevreden met onze zetel. Want, ik geef het toe, echt uitgebreid hadden we hem niet getest. Ik ging er niet met mijn voeten in zitten, zoals ik bijna altijd doe in een zetel. We gingen er niet in liggen - niet alleen en niet samen. We gingen er zelfs niet in hangen.
Dus toen we die dingen thuis allemaal wél deden, bleek het nogal een teleurstelling. Alleen ik slaagde erin om een 'zitput' te maken waar alleen mijn billen in pasten. Thomas nam vaak z'n toevlucht tot... de grond.
Tweede stukje
Toen ik zwanger terug kwam van Australië, moést en zou er een comfortabele zetel in de plaats komen. En wel meteen. We trokken dus terug naar Ikea. We keken, gingen zitten, liggen, hangen, kozen uit, keken in het koophoekje, vonden een afslag-exemplaar van de zetel die we in gedachten hadden (maar zonder hoes), bestelden een hoes na, en klaar is kees. We stockeerden de hoesloze zetel op zolder en wachtten af: vier weken en dan zou de hoes onze zetel compleet maken.
Een maand ging voorbij, en ik voelde het al in mijn kleine teen ofzo. Die hoes zou niet geleverd worden.
En mijn kleine teen had gelijk. De bestelling was zelfs compleet zoek geraakt in de systemen van Ikea. Dus werd de hoes nog eens besteld. En nog eens wachtten we geduldig, vier weken, op een hoes.
Die weer niet kwam.
En nog een keer niet.
Na drie maanden laadden we de hoesloze zetel in onze auto, brachten hem terug, vroegen (en kregen) vriendelijk ons geld terug en na wat zwanger gezeur en geklaag over hoe die zetel me toch hoog oplopende osteopathie-rekeningen bezorgde, ontfutselden we nog een tegoedbon voor het geleden ongemak.
We kwamen terug thuis en teleurgesteld nestelde ik me in mijn zitput.
Derde stukje
Ik was nog niet lang bevallen van Frauke toen ik een mailtje kreeg van een oud-klasgenootje uit het middelbaar. Om me proficiat te wensen met Frauke. En of ik een zetel wilde hebben, want ze ging verhuizen en hun zetel paste niet meer in hun interieur.
Mijn hart begon al sneller te slaan want als die vraag aan mij gesteld werd, zou het wel een bijzondere zetel moeten zijn. En ja hoor, het bleek zo'n art deco-achtige zetel te zijn! En ook al was er vele jaren in en rond de zetel geleefd, hij zat hemels beter dan onze Ikea-zetel.
Het feit dat we een aantal - professionele en minder professionele - meubelstoffeerders kennen deed ons geen seconde twijfelen om die oude zetel in ons gezinnetje op te nemen.
Vierde stukje
Vrienden van mijn zus hebben een design interieurstoffen winkel, of hoe omschrijf je zoiets. Ik wist dat ze regelmatig een stockverkoop van stoffen deden, omdat mijn zus namelijk nogal veel schone, zelfgemaakte kussens in huis heeft. Allemaal met stoffen uit die winkel. Dus deed ik een oproep aan mijn zus: 'laat me weten als ze dat nog eens doen, ik heb een hele zetel te stofferen!'
En weer een teleurstelling: dat er net een uitverkoop geweest was. En dat ze dat maar om de twee jaar doen...
Maar enkele maanden later kreeg ik het heuglijke nieuws dat de winkel van Brussel naar Gent zou verhuizen, en ze dus een volledige stockverkoop zouden houden. Ik baande me een weg door een ijsregen en een belegerd Brussel (enkele dagen na de aanslag in Parijs, namelijk), en ik snuisterde door een hele hoop stoffen. Ik paste de beelden in mijn hoofd aan die zich al lang gevormd hadden van hoe de zetel eruit zou zien, en puzzelde een hele hoop stoffen bij elkaar. Het zou een "mix 'n' match" zetel worden, dat stond al vast. Want voor 22 euro aan kwaliteitsvolle stoffen voor een grote zetel, een armstoeltje en hier en daar nog een kussen, moest je alvast niet zeuren.
En dan begon de ontmanteling van de oude zetel. En het opbouwen ervan lieten we over aan een professional. Met mijn allegaartje aan stoffen ("... En de knoopjes allemaal in een verschillend kleurtje!" - "Ben je zeker? Maar echt? Je bent zeker?!").
En gisteren viel het allerlaatste puzzelstukje op z'n plaats. Een zetel, waar we geduldig op gewacht hebben. En die we dubbel en dik de moeite waard vinden!
 |
| En ja hoor, ik daag het lot uit door net nu aan zindelijkheidstraining te beginnen bij Frauke... |
 |
| De knoopjes hebben allemaal een andere kleur! Alleen zie je dat niet goed, omdat ze zo diep zitten... |
 |
| Mix 'n' Match |
 |
| Mix 'n' Match |
 |
| Mix 'n' Match |
Prachtig maar ook graag het adres van de herstoffeerders.
BeantwoordenVerwijderenHey Petra, Ik vrees dat wij één van de laatste projectjes waren voor zijn pensioen... en de andere is een vriendin van mij waar ik samen nog een ander zeteltje mee aan 't doen ben, maar die doet dat alleen als hobby voor zichzelf en ze moet overmorgen bevallen van een tweeling. Ik vrees dus dat ik je niet kan helpen!
BeantwoordenVerwijderen