De Grote Verwaarlozing

Wat gebeurt er als je een chaoot en huishoudelijke ramp één jaar lang verantwoordelijk stelt voor het huishouden? 

Je zou kunnen zeggen dat het hier een leuk sociaal experiment betreft, of een format voor goeie TV waar Tante Kaat haar hart aan kan ophalen, maar niks is minder waar. Voor ons was het de bittere realiteit, en jammer genoeg een realiteit die nog niet helemaal ten einde is.

Aangezien ik de borsten heb en onze jongste nog volop borstvoeding krijgt, aangezien manlief degene is met het vaste inkomen, en hij verdorie goed is in huizen bouwen, kreeg ik de taak om het huishouden te beredderen terwijl hij aan ons huis werkte.

Het zal je niet echt verwonderen dat me dat niet goed af ging? Dat het - op z'n zachtst gezegd - rampzalig was? De chaos was zo overheersend dat ik overwoog om te verhuizen...

Ook onze tuin zag af. Niet alleen had de tuin het zwaar na zo'n verschrikkelijk nat voorjaar en dan de hitte die erop volgde. Toch was ik op een paar zeldzame momenten vol goeie moed begonnen aan het opnieuw aanleggen van enkele stukjes tuin.

Nu het najaar is, word ik met mijn neus op de feiten gedrukt: de stukjes die ik opnieuw zou aanleggen zijn ondertussen overwoekerd door wild gras. De enkele planten die er staan zijn niet meer te herkennen. Het gras dat ik ingezaaid had heeft ook het onderspit moeten delven voor zijn ruigere soortgenoten. En de bloemen... die schitteren door afwezigheid.

Vooral dat laatste maakt me erg ongelukkig. We hebben zelf bijen in de tuin en we weten dat de bijen het zo moeilijk hebben. Er wordt regelmatig om een bloem gevochten. En al wat er nu in bloei staat is één felgekleurde asterstruik.
De dahlia's zijn opgevreten door de slakken.
De anemonen hebben heel eventjes zielig één bloempje vertoond, maar komen nu niet meer uit de knop tevoorschijn.
De rozen doen het gelukkig wel goed met een derde bloei, maar de struik is nog te klein om echt van een bloemenpracht te spreken.
De clematis heeft gelukkig ook een tweede bloeiperiode gehad, maar weer... met slechts één bloem (wegens prille struik).
En laten we maar zwijgen over die buxusmot.

De mini-bloemenweide die ik voor de bijenkast aanlegde heeft bijzonder weinig bloemen getoond. De echinacea even verderop was ook helemaal overwoekerd geraakt en moest het loodje leggen. Die is ondertussen opnieuw aangeplant, maar alweer bijna uitgebloeid...

Kortom, het lijkt wel een doodse boel in de tuin en ik word er niet bepaald gelukkig van. Laten we hopen dat ik dit najaar nog tijd/prioriteit vind om het buiten onder handen te nemen, want volgende lente staan we weer paraat voor de eco-tuindagen van Velt!
(En binnen laten we het kot dan even verder dansen **pompidompidom**)