Sig!s goes heavy metal

Toen Tibe een paar maanden oud was, maakte ik me tegen de buurman druk over onze toenmalige bouwwerf. Dat we die toch echt wel moesten opkuisen tegen dat hij kon stappen. Dat het levensgevaarlijk was.

De buurman merkte op dat er toch ook dringend een poortje moest komen, tegen dat Tibe kon stappen. Dat de auto's op straat levensgevaarlijk zijn.

Daar had mijn prille moederhoofd nog niet aan gedacht. 

Een poortje. Het is nochtans hoognodig in onze straat. Hoewel het bord "einde zone dertig" voor onze deur staat, scheuren de auto's al ver voor ons huis aan 70 de bocht om, onze straat in. 

Maar het idee was er ondertussen. Er moest en zou een poortje komen. Eerst moesten we even nadenken over wat voor poortje. Voorlopig, tot Tibe verkeerssituaties zou kunnen inschatten? Of permanent, alvast rekening houdend met eventuele toekomstige kleinkinderen?

Het begon te kriebelen. Ik begon te ontwerpen. We zagen de meerwaarde van een definitief, duurzaam exemplaar. En wel in metaal! 

Zonder enige kennis van zaken maakte ik een ontwerp, overhandigde het aan een vriend van ons die toevallig heel graag met vuur en metaal werkt, met de woorden: "dit is een richtlijn, doe ermee wat het materiaal en jouw kennis vraagt".

Kim had meer dan een jaar tijd om de natuur te bestuderen. Ik hoorde hem rondvraag doen hoeveel blaadjes er nu eigenlijk aan een klaproos zaten (4). Hij deed zijn uiterste best om de klaprozen zo waarheidsgetrouw mogelijk uit te beelden. 

Nog een geluk dat hij niet doorhad dat die krullen eigenlijk gestileerde ranonkels zijn, hij zou nogal gevloekt hebben.

Toen ik de eerste onderdelen in het echt zag, moest ik even wennen. Het was veel groter en imposanter dan ik verwacht had. Maar ik had het toen niet op z'n plaats gezien. 

Ondertussen staat het poortje er, en hoe. Het is nog steeds imposant, maar wij zijn er weg van. Op dit moment is het nog onbeschilderd - daar moeten wij ons werk nog van maken. 

Maar ik kan nu al niet stoppen met er de hele tijd naar te kijken!

Ontwerp: Sig!s

Uitvoering: Kim Van Kelst